Blue Afternoon by Nac/Hut Report

A gramophone stylus eroding a record each time it is played. A childhood plushie hugged until its seams started to come apart. A memory of a place you haven’t been to for a long time, topography fading into vague ambience. Nothing ever stays the same, yet something always remains, at least for a fleeting moment before it falls into complete nothingness. This is precisely the area of interest for Nac/Hut Report in their hauntological practice. On Blue Afternoon, they imagine music as deceased, examining its corpse for traces of something inmost, but also reveling in all the signs of decay. Whentime collapses under its own weight, all you can hear is ghosts sighing.


IIgła gramofonu, wycierająca rowki płyty przy każdym odtworzeniu. Pluszak z dzieciństwa, tulony tak długo, aż zaczęły pękać mu szwy. Wspomnienie miejsca, w którym dawno cię nie było, topografia degradująca do mglistego nastroju. Nic nie trwa takie samo, ale coś zawsze pozostaje, przynajmniej na krótką chwilę przed przejściem w nicość. Właśnie ten moment wyznacza obszar zainteresowań Nac/Hut Report w ich duchologicznej praktyce. Na Blue Afternoon, wyobrażają sobie oni muzykę jako martwą, badając jej zwłoki w poszukiwaniu śladów czegoś najgłębszego, lecz także upajając się wszystkimi oznakamirozkładu. Gdy czas zapada się pod własnym ciężarem, słychać tylko westchnienia duchów.

- Jessica McComber

Facebook